Hoe ga je om met eenzaamheid in het buitenland? Olivia (32) verliet Amsterdam samen met haar gezin in oktober 2020 om een nieuw leven te beginnen in Tokyo, Japan. Er kwamen veel uitdagingen op haar pad. Maar, wat als je grote avontuur compleet anders uitpakt door Corona maatregelen, gesloten grenzen en zelfisolatie?
Japan! Vanwaar jullie keuze voor dit land?
‘Zowel ik als mijn man hebben als kind langere periodes in het buitenland gewoond. Dat we dat later ook wilden doen, was dus al vrij snel duidelijk. De afspraak die we maakten was: wanneer een van ons de kans krijgt, zal de ander volgen. Mijn man kreeg een aanbod om voor het bedrijf waar hij werkt twee nieuwe kantoren op te zetten op verschillende locaties in Azië, waaruit we uiteindelijk hebben gekozen voor Japan. Destijds was ik met zwangerschapsverlof – ik heb mijn baan meteen opgezegd en we zijn met veel goede moed nieuwe avontuur begonnen. Hoewel we beide een bruisend sociaal leven hadden in Amsterdam hadden, vonden we het niet lastig om alles achter te laten.’
Een bruisend sociaal leven, heerlijk! Verwachtte je dit ook in Japan te hebben?
“In Nederland had ik, zonder kinderen en weliswaar zwanger, een ontzettend fijn en sociaal-druk leven. Veel vrienden, fijne collega’s en familie: de weekenden zaten altijd vol gepland. Natuurlijk verwachtte ik wel dat dit anders zou zijn in Japan. Het kost tijd voordat je de juiste mensen ontmoet en compleet gesetteld bent op een nieuwe plek. Dat het niet meteen zo bruisend zou zijn als in Nederland wist ik wel.”
“Toch had ik altijd het plaatje van mijn ouders in mijn hoofd van uit de tijd dat zij expats waren. In die tijd werd er ontzettend veel aan gedaan om expats en hun gezinnen samen te brengen. Helaas gooide Corona voor ons roet in het eten. Japan heeft vrij veel restricties waar iedereen zich ook netjes aan houdt, wat betekent dat er geen tot weinig bijeenkomsten of borrels zijn.”
Klinkt als een grote uitdaging. Wat vond je het lastigste aan het verblijven in een ander land tijdens de pandemie?
“De grootste uitdaging van deze verhuizing was überhaupt Japan in komen. Een week voordat we zouden verhuizen, in april 2020, kregen we een bericht van de ambassade dat de grenzen gesloten waren. Ondertussen waren wél alle voorbereidingen getroffen: ons huis was opgezegd, ik had net ontslag genomen… Uiteindelijk konden we pas een halfjaar later weg. Dát was vooral gekmakend: ik was net moeder geworden en we moesten tijdelijk verhuizen naar een andere stad in Nederland, waar we in het huis van mijn ouders konden verblijven.”
“Ook is het een enorme uitdaging dat we nog geen vrienden of familie hebben mogen ontvangen. De grenzen van Japan zijn namelijk nog altijd gesloten. De maatregelen zijn ontzettend streng, met name in de ziekenhuizen: mannen mogen zelfs niet bij de bevalling van hun vrouw zijn. Ik had wel geluk: mijn man mocht bij de bevalling zijn, maar de zes dagen daarop volgend spendeerde ik wél alleen met mijn pasgeboren zoontje in het ziekenhuis, dit zonder enig bezoek te mogen ontvangen.”
Denk je dat jullie leven daar anders geweest zou zijn, zonder de Corona pandemie?
“Iedereen volgt hier de regels ontzettend strikt, wat ervoor zorgt dat de bijeenkomsten voor expats, die normaalgesproken georganiseerd worden, niet plaatsvinden. Veel expats plannen ook niets meer. Net als de ambassade – dat waren nou net de gelegenheden waar ik verwachtte vrienden te maken. Zonder het Coronavirus was dat uiteraard een stuk makkelijker geweest. Eenzaamheid ligt dan sneller op de loer, want je ontmoet bijna niemand.”
Hoe ga je met dit gevoel van eenzaamheid om?
“Hoewel het een ontzettend groot contrast is met hoe mijn leven in Nederland zou zijn, ben ik me ervan bewust dat deze situatie ook mooie dingen met zich meebrengt. Zowel ik als mijn man brengen thuis veel tijd met onze kinderen door – tijd die we normaal gesproken op kantoor zouden zitten. Dat neemt niet weg dat het ontzettend lastig is om weinig vrienden om je heen te hebben. Het tijdsverschil van 8 uur met Nederland werkt ook niet echt mee – een goed moment vinden voor een belletje of videocall vergt dus wel enige planning.”
Zijn er tips die je hebt voor andere Wereldvrouwen die zich in dezelfde situatie bevinden?
“Contact houden met het thuisfront en de moeite nemen om wél dat belletje of videocall te plannen, of wat voice notes heen en weer te sturen voorkomt het gevoel van eenzaamheid bij mij. Wanneer ik contact heb met mijn vrienden of familie in Nederland en mijn ei kwijt kan knap ik daar meteen van op. Dus mijn tip is om contact te blijven onderhouden, ook al denk je dat zij er door het tijdsverschil bijvoorbeeld er niet op zitten te wachten.”
“Daarnaast hebben Facebook-groepen mij ook ontzettend geholpen. Toen ik zwanger was van mijn zoontje ging er een wereld voor mij open: ik ontmoette via ‘Tokyo Mothers Group’ en ‘Tokyo Pregnancy Group’ zwangere (expat) vrouwen die in hetzelfde schuitje zaten als ik. Dat schept een enorme band, we spreken dan ook regelmatig met elkaar af. Zonder Facebook zou ik niet weten hoe ik deze vrouwen anders had ontmoet!
Wereldvrouw Olivia met gezin
Wat zijn jullie plannen voor de toekomst?
“Mijn man en ik hebben het momenteel ontzettend veel over de toekomst. Ook omdat het mij, naast alle andere uitdagingen, tot op heden nog niet is gelukt om hier een baan te vinden (en dat ook ontzettend lastig is!). Misschien is dit niet het juiste land, de juiste periode en de juiste levensfase voor ons. Als jong gezin in Corona tijd is dat best een lastige combinatie. Maar dat betekent niet dat we er niets van maken: we genieten enorm van elkaar, het land en het eten!”
Je spullen pakken, Nederland achterlaten en op naar een nieuw avontuur in een ander land… dat is ontzettend spannend! Tijdens de Corona-pandemie werd wonen in- of reizen naar het buitenland een grote uitdaging en dat is nog maar zacht uitgedrukt. Het werd een compleet andere wereld, waardoor de kans groot is dat de grote E om de hoek komt kijken: Eenzaamheid. Voel jij je ook soms alleen in het buitenland? Word dan lid van onze community en vind support bij onze Wereldvrouwen.
*Het gevoel van eenzaamheid is iets wat moeilijk kan zijn aan leven in het buitenland. Het kan soms zwaar zijn en gaat met ups en downs. Hier weet Wereldvrouw Marieke alles van, in Dominica runt zij stichting the Breadfruit house.
